Dag 13

Dag lieve ploppertjes allemaal,

De belletjes van onze plopmutsen klingelden weeral vroeg in de morgen.
Met de bus door de bergen met een stoet slaapkoppen om ons heen...
We reden als het ware van Afrika tot in Amerika of van de Himalaya (8848 meter hoogte) tot in de woestijn (warm, altijd droog klimaat). Na een tocht door het donker kwamen we aan in een lokaal schooltje.
De kleine kleine kleutertjes bleven niet langer in de hof, maar kwamen ons vriendelijk begroeten.
Hier in Peru sturen ze de mama´s en papa´s ook allemaal weer naar school toe;
daar krijgen ze les over Hansje Pansje Kevertje en andere parasieten.
Het busje kwam zo en wat aten we vandaag; een picknick (4000 meter hoogte).

Oyalélé, onze beentjes mochten ook wel eens gestrekt worden.
We doorkruisten in spijkerbroek de Incaruïne van Pisac.
En na een fijne wandeling zagen we dat het goed was.

Vervolgens klonk er tijdens onze tour door berg en dal klonk vrolijk hoorngeschal.
Mama Mia, wat hebben we gelachen!

Nu schrijven we hier voor mens en dier.
Seffens nog genieten van een lekker maal,
tot 7 maal 70 maal!


Gegroet,
Paulus de boskabouter Die terwijl de plantjes beGiette.

Dag 12

Dit keer stonden we samen met de vogels op - al om 6 uur verzameld! Niet met tegenzin - integendeel - want vandaag stapten we op naar Machu Pichu. Hoge verwachtingen bij dit wereldwonder!

Ontbijten deden we al hobbelend in een mooie trein, omringd door begroeide rotsen en een wilde rivier. Dat beloofde veel goeds! Met het zelfgemaakte broodje en de gekregen praline in de hand, luisterden we naar Myriam die alvast wat duiding gaf over de archeologische site. Het getuigt van een rijk historisch verleden. Je treft er ook een grote biodiversiteit. Zelfs een poema kan je er verwachten! Of wilde orchideeën en begonia's??

Anderhalf uur sporen plus heel wat bureaucratisch gedoe later, vertrokken we vanaf de voet van de berg met een ecologische bus (biogas) naar boven. Die weg was niet niets! Wonderlijk mooie en weelderige natuur, alsof je je midden in een sprookje bevond. De afgrond werd steeds dieper en wanneer we een tegenliggende bus tegenkwamen hielden we allemaal ons hart vast.

Allemaal vergeten, eens we in de eeuwenoude stad stonden. De mist stelde ons geduld op de proef, maar vanaf de namiddag werd het wonder voor ons onthuld. Achter de stenen schuilt geniale precisie. De betekenis achter de architectuur blijft een mysterie.

Met enige (onterechte) angst voor spuug in het gezicht, waagden we het om bij de lama's te komen. Wat zacht achter die oren! Bruno mocht zelfs een 'kusje' geven. Lama's houden het gras op de terrassen kort.

Na het middageten klommen we omhoog in de ruïne om een panorama te hebben over de gehele site. Deze keer hadden we wel het geluk om Machu Pichu in de zon te zien, zonder dat ons zicht beperkt werd door de wolken. Vanaf hier vertrok het steile incapad richting de zonnetempel. Klotsende stroming, vogelgeluiden, stenen overdadig begroeid met korstmossen en vooral veel bloemen in allerlei variëteiten (onze kamerplanten komt men hier levensgroot tegen!). Helemaal vanboven doet het zicht onze monden open vallen van verwondering. De Machu Pichu is zijn titel als wereldwonder meer dan waard.

Dag 11

Na een uitgebreid ontbijt met lekkere confituur, honing en cocathee tegen de hoogte, vertrokken we richting de Heilige Vallei voor een trektocht doorheen het platteland aar het huisje van Paulina (bij wie onze bestelling van geweven producten loopt). Haar man Javier en haar nichtje Solidad leidden ons doorheen het prachtige landschap. Mooie vergezichten waren het moeilijk wandelen zeker waard. Vaak waren we vergezeld door kuddes schapen en stieren die ons een stap vlugger deden gaan. De ezeltjes langs de weg echter deden ons ophouden voor nu en dan een leuke fotosessie.

De hoogte speelde ons parten, maar gelukkig had Javier cocablaadjes en -thee op zak. Dat verzachte de hoofdpijn. Voor de route waar hijzelf slechts een uur op wandelt, hadden wij 3 uren nodig! De bus wachtte ons op om de laatste tien minuten naar Paulina te rijden. Weer een korte, stevige klim om ter plekke te geraken. Ze wonen erg rustig gelegen in een een verkantig hoevetje.

Ook hier werden we vriendelijk onthaald en konden we genieten van een stevige Quinuasoep. Vervolgens cavia met frisse groenten en gekookte mais en gevulde paprika op het menu! Liza voelde zich echter niet al te best, dus stelde de vrouwen voor om de slechte wind om haar hoofd met kruiden te verjagen. Dat was een spektacel op zich, maar daarnaast showden ze ook de stappen die nodig zijn om te weven. Het is een proces dat veel tijd vraagt aangezien alles natuurlijk en met de hand gemaakt wordt. Zo toonde ze ons het verven in een hete pot met natuurlijke producten als cactusluis of bloemen, het spinnen en het weven zelf. Heel speciaal was dat.

Om de dag te eindigen, bezochten we nog een kerkje kortbij. Wat jammer dat we jullie daar geen foto's van kunnen laten zien, want de plafondschildering was nog mooi bewaard gebleven en het altaar nog belegd met bladgoud. We genoten van de schitterende omgeving vol bergen en lage zon, voordat we weer de bus in gingen en in Cusco een plekje zochten om te eten! Onze keuze ging uit naar pizza en spaghetti. Heerlijk smaakte dat. Een gezellige afsluiter van de dag. Niet ver er vandaan kende Myriam enkele leuke plekjes om te logeren met zicht op de ruïne van Ollantaytambo en geluid van het stromend water in de grachtjes die heel het dorpje doorkruisen.

Dag 10

Na een héle korte nacht staken we om half drie in de ochtend de laatste spullen in onze koffers. Het stressen om de kilo's en de weinige slaap, zorgde ervoor dat de vliegreis slapend verliep. Zonder enige problemen landden we in Cusco en wachtten we geduldig op onze bagage. Buiten werd deze in een open laadbak geladen zonder ze ergens vast te maken. Het tweede busje moest maar kunnen stoppen wanneer we wat zouden verliezen. Aangekomen op onze nieuwe verblijfplaats, Hostal Caith van Yanapanakusun, ontbeten we en kropen we tot de middag onder wol om aan de hoogte te wennen.
Een eerste verkenning door de straatjes van Cusco leidde ons naar het centrale plein waar we onder andere de kathedraal van de Jezuïeten konden bewonderen. We verbaasden ons ook over het knappe puzzelwerk van de Incamuren die her en der nog in het straatbeeld te herkennen waren. Nadat het thuisfront weer op de hoogte was gebracht, kuierden we over de lokale marktjes. Na een taxiavontuur, konden we onze benen onder tafel schuiven en genoten we van een heerlijke spaghetti ... die achteraf slechts het voorgerecht bleek te zijn. Velen moesten passen voor de hoofdschotel en kropen moe maar voldaan hun bedje in.

Dag 9

De laatste dag werken is aangebroken. Voor de laatste keer alles bij elkaar nemen en in het busje kruipen. Als eerste gingen we langs het tuintje van Juan de la Cruz, dat als eerste aangelegd was. We waren allen nieuwsgierig of we al enig resultaat zagen. Sommige zaden waren reeds beginnen kiemen en dit zorgde ervoor dat we met veel enthousiasme de laatste tuintjes gingen aanleggen. Maar alvorens we vertrokken kregen we van Karla en van Don Juan al een dankwoordje waardoor er al een bedroefde sfeer in de lucht hing. Nadat de laatste tuintjes waren afgewerkt en we onze buikjes vulden, werd er voor Karla een kruidenspiraal aangelegd en legde de rest van de groep de laatste hand aan de muurschildering in de comedor. Er werden reeds T-shirts uitgewisseld en de eerste traantjes vloeiden.
Rond zes uur werden we opnieuw in de Policlinica verwacht waar het afscheid plaatsvond. De jongeren uit de wijk stelden de drie verschillende delen (kust, hooggebergte en oerwoud) voor aan de hand van drie dansen. Uiteindelijk stormde iedereen de dansvloer op en dansten we op het ritme van de lokale muziek. Bedankjes werden uitgesproken en cadeautjes uitgewisseld. Zo kreeg elk gezin dat meedeed aan het project van ons een gieter. Pirwalla Pirwa sprak hun dank, in naam van alle gezinnen, uit door ons een armbandje of een multifunctionele flessenopener te schenken. Als afsluiter van de avond én van een week hard werken, lieten we wensballonnen op wat de kers was op de taart.

Uno para todos, todos para uno

Dag 8

Alweer vroeg uit de veren om nog een dagje de handen uit de mouwen te steken. Vandaag ondervonden we een beetje weerstand van de mannen uit de wijk. Ook al hadden de vrouwen het tuintje helemaal voorbereid, toch wilden de mannen des huizes uit het project stappen. Dit was best erg voor de vrouwen die al veel tijd en moeite staken in het voorbereiden van het project. Na het middagmaal werd er in de comedor aan een stevig tempo verder geschilderd en trokken er anderen terug naar het laatste tuintje van de dag, waar hun een vers drolletje te wachten lag. We schaarden al onze moed bijeen en gingen gewapend met onze schupjes het tuintje te lijf. Om vier uur zat de werkdag erop en bezochten we de ludotheek van Pirwalla Pirwa. De kinderen kunnen hier na schooltijd begeleid hun huiswerk maken en na het leren kunnen ze dan in de speelzaal ontspannen. De kinderen waren superblij met het nieuwe speelgoed dat we ingezameld hadden. Na een vrolijke "Samson & Gert"-busrit en een snelle douche, stond er een Oldtimer voor de deur! Deze bracht sommigen (anderen moesten met het busje) naar het fonteinenpark. Hier genoten we van een spetterende licht- en watershow waarna we onder de pergola onze tanden in een homemade hamburger konden zetten. Een lichtgevende watertunnel leidde ons naar een waterdoolhof, waar Paulien (en anderen) trachtte(n) een douche te nemen. Na de waterpret en nadat de meerderheid als natte honden door het park had gelopen, kropen we terug in ons mandje. Woef!

Dag 7

Uitzicht onderweg naar Casa Blanca, overal woestijn !!!

De Pachamanca bij aankomst.

 Het openen door alles stelselmatig terug te verwijderen.

Even later kwamen eerst de bonen, daarna de aardappelen en als laatste de kip naar boven. 

Dit zijn 2 van de 1000 cavia's die het hele systeem draaiende houden.

Compost

De biodigestor zorgt voor de aanmaak van biogas.

Dit biogas kan worden omgezet in stroom of gebruikt worden voor een gasvuur.

Hmmm ...

Weer om 7u onder de wol uit, een stevig ontbijt en hup het busje in. Bijna voltallig vertrokken we naar El Paraiso. Oeps, eentje vergeten, gelukkig hadden we het snel door.
Aangekomen in El Paraiso, stond er ons een korte werkdag te wachten. Na enkele uurtjes goed doorwerken in enkele tuintjes, vertrokken we met enige vertraging richting Casa Blanca samen met een deel van de Peruviaanse jongeren. Het was zoals gewoonlijk een hobbelige busrit, maar wel zeer gezellig.
Daar stond ons middagmaal al klaar. Of toch niet. Het zat nog onder de grond. We aten namelijk Pachamanca, een typisch gerecht dat onder de grond bereid wordt.
Erna kregen we de eer om naar de twee gepassioneerde oprichters en eigenaars van dit biologisch project te luisteren. We genoten van een rondleiding doorheen hun prachtige tuin, maar liefst 1ha groot. Maar het draaide er niet enkel om deze gevarieerde tuin, maar het bewust maken van jongeren dat zelfvoorziening en natuurbeheer hand in hand kunnen gaan. De 1000 cavia's leveren mest , een belangrijk onderdeel in het maken van biogas.
Als afsluiter, trakteerde Lieve ons op een zelfgemaakt ijsje en kropen we weer gezellig samen in de bus.