Dag 13

Dag lieve ploppertjes allemaal,

De belletjes van onze plopmutsen klingelden weeral vroeg in de morgen.
Met de bus door de bergen met een stoet slaapkoppen om ons heen...
We reden als het ware van Afrika tot in Amerika of van de Himalaya (8848 meter hoogte) tot in de woestijn (warm, altijd droog klimaat). Na een tocht door het donker kwamen we aan in een lokaal schooltje.
De kleine kleine kleutertjes bleven niet langer in de hof, maar kwamen ons vriendelijk begroeten.
Hier in Peru sturen ze de mama´s en papa´s ook allemaal weer naar school toe;
daar krijgen ze les over Hansje Pansje Kevertje en andere parasieten.
Het busje kwam zo en wat aten we vandaag; een picknick (4000 meter hoogte).

Oyalélé, onze beentjes mochten ook wel eens gestrekt worden.
We doorkruisten in spijkerbroek de Incaruïne van Pisac.
En na een fijne wandeling zagen we dat het goed was.

Vervolgens klonk er tijdens onze tour door berg en dal klonk vrolijk hoorngeschal.
Mama Mia, wat hebben we gelachen!

Nu schrijven we hier voor mens en dier.
Seffens nog genieten van een lekker maal,
tot 7 maal 70 maal!


Gegroet,
Paulus de boskabouter Die terwijl de plantjes beGiette.

Dag 12

Dit keer stonden we samen met de vogels op - al om 6 uur verzameld! Niet met tegenzin - integendeel - want vandaag stapten we op naar Machu Pichu. Hoge verwachtingen bij dit wereldwonder!

Ontbijten deden we al hobbelend in een mooie trein, omringd door begroeide rotsen en een wilde rivier. Dat beloofde veel goeds! Met het zelfgemaakte broodje en de gekregen praline in de hand, luisterden we naar Myriam die alvast wat duiding gaf over de archeologische site. Het getuigt van een rijk historisch verleden. Je treft er ook een grote biodiversiteit. Zelfs een poema kan je er verwachten! Of wilde orchideeën en begonia's??

Anderhalf uur sporen plus heel wat bureaucratisch gedoe later, vertrokken we vanaf de voet van de berg met een ecologische bus (biogas) naar boven. Die weg was niet niets! Wonderlijk mooie en weelderige natuur, alsof je je midden in een sprookje bevond. De afgrond werd steeds dieper en wanneer we een tegenliggende bus tegenkwamen hielden we allemaal ons hart vast.

Allemaal vergeten, eens we in de eeuwenoude stad stonden. De mist stelde ons geduld op de proef, maar vanaf de namiddag werd het wonder voor ons onthuld. Achter de stenen schuilt geniale precisie. De betekenis achter de architectuur blijft een mysterie.

Met enige (onterechte) angst voor spuug in het gezicht, waagden we het om bij de lama's te komen. Wat zacht achter die oren! Bruno mocht zelfs een 'kusje' geven. Lama's houden het gras op de terrassen kort.

Na het middageten klommen we omhoog in de ruïne om een panorama te hebben over de gehele site. Deze keer hadden we wel het geluk om Machu Pichu in de zon te zien, zonder dat ons zicht beperkt werd door de wolken. Vanaf hier vertrok het steile incapad richting de zonnetempel. Klotsende stroming, vogelgeluiden, stenen overdadig begroeid met korstmossen en vooral veel bloemen in allerlei variëteiten (onze kamerplanten komt men hier levensgroot tegen!). Helemaal vanboven doet het zicht onze monden open vallen van verwondering. De Machu Pichu is zijn titel als wereldwonder meer dan waard.

Dag 11

Na een uitgebreid ontbijt met lekkere confituur, honing en cocathee tegen de hoogte, vertrokken we richting de Heilige Vallei voor een trektocht doorheen het platteland aar het huisje van Paulina (bij wie onze bestelling van geweven producten loopt). Haar man Javier en haar nichtje Solidad leidden ons doorheen het prachtige landschap. Mooie vergezichten waren het moeilijk wandelen zeker waard. Vaak waren we vergezeld door kuddes schapen en stieren die ons een stap vlugger deden gaan. De ezeltjes langs de weg echter deden ons ophouden voor nu en dan een leuke fotosessie.

De hoogte speelde ons parten, maar gelukkig had Javier cocablaadjes en -thee op zak. Dat verzachte de hoofdpijn. Voor de route waar hijzelf slechts een uur op wandelt, hadden wij 3 uren nodig! De bus wachtte ons op om de laatste tien minuten naar Paulina te rijden. Weer een korte, stevige klim om ter plekke te geraken. Ze wonen erg rustig gelegen in een een verkantig hoevetje.

Ook hier werden we vriendelijk onthaald en konden we genieten van een stevige Quinuasoep. Vervolgens cavia met frisse groenten en gekookte mais en gevulde paprika op het menu! Liza voelde zich echter niet al te best, dus stelde de vrouwen voor om de slechte wind om haar hoofd met kruiden te verjagen. Dat was een spektacel op zich, maar daarnaast showden ze ook de stappen die nodig zijn om te weven. Het is een proces dat veel tijd vraagt aangezien alles natuurlijk en met de hand gemaakt wordt. Zo toonde ze ons het verven in een hete pot met natuurlijke producten als cactusluis of bloemen, het spinnen en het weven zelf. Heel speciaal was dat.

Om de dag te eindigen, bezochten we nog een kerkje kortbij. Wat jammer dat we jullie daar geen foto's van kunnen laten zien, want de plafondschildering was nog mooi bewaard gebleven en het altaar nog belegd met bladgoud. We genoten van de schitterende omgeving vol bergen en lage zon, voordat we weer de bus in gingen en in Cusco een plekje zochten om te eten! Onze keuze ging uit naar pizza en spaghetti. Heerlijk smaakte dat. Een gezellige afsluiter van de dag. Niet ver er vandaan kende Myriam enkele leuke plekjes om te logeren met zicht op de ruïne van Ollantaytambo en geluid van het stromend water in de grachtjes die heel het dorpje doorkruisen.

Dag 10

Na een héle korte nacht staken we om half drie in de ochtend de laatste spullen in onze koffers. Het stressen om de kilo's en de weinige slaap, zorgde ervoor dat de vliegreis slapend verliep. Zonder enige problemen landden we in Cusco en wachtten we geduldig op onze bagage. Buiten werd deze in een open laadbak geladen zonder ze ergens vast te maken. Het tweede busje moest maar kunnen stoppen wanneer we wat zouden verliezen. Aangekomen op onze nieuwe verblijfplaats, Hostal Caith van Yanapanakusun, ontbeten we en kropen we tot de middag onder wol om aan de hoogte te wennen.
Een eerste verkenning door de straatjes van Cusco leidde ons naar het centrale plein waar we onder andere de kathedraal van de Jezuïeten konden bewonderen. We verbaasden ons ook over het knappe puzzelwerk van de Incamuren die her en der nog in het straatbeeld te herkennen waren. Nadat het thuisfront weer op de hoogte was gebracht, kuierden we over de lokale marktjes. Na een taxiavontuur, konden we onze benen onder tafel schuiven en genoten we van een heerlijke spaghetti ... die achteraf slechts het voorgerecht bleek te zijn. Velen moesten passen voor de hoofdschotel en kropen moe maar voldaan hun bedje in.

Dag 9

De laatste dag werken is aangebroken. Voor de laatste keer alles bij elkaar nemen en in het busje kruipen. Als eerste gingen we langs het tuintje van Juan de la Cruz, dat als eerste aangelegd was. We waren allen nieuwsgierig of we al enig resultaat zagen. Sommige zaden waren reeds beginnen kiemen en dit zorgde ervoor dat we met veel enthousiasme de laatste tuintjes gingen aanleggen. Maar alvorens we vertrokken kregen we van Karla en van Don Juan al een dankwoordje waardoor er al een bedroefde sfeer in de lucht hing. Nadat de laatste tuintjes waren afgewerkt en we onze buikjes vulden, werd er voor Karla een kruidenspiraal aangelegd en legde de rest van de groep de laatste hand aan de muurschildering in de comedor. Er werden reeds T-shirts uitgewisseld en de eerste traantjes vloeiden.
Rond zes uur werden we opnieuw in de Policlinica verwacht waar het afscheid plaatsvond. De jongeren uit de wijk stelden de drie verschillende delen (kust, hooggebergte en oerwoud) voor aan de hand van drie dansen. Uiteindelijk stormde iedereen de dansvloer op en dansten we op het ritme van de lokale muziek. Bedankjes werden uitgesproken en cadeautjes uitgewisseld. Zo kreeg elk gezin dat meedeed aan het project van ons een gieter. Pirwalla Pirwa sprak hun dank, in naam van alle gezinnen, uit door ons een armbandje of een multifunctionele flessenopener te schenken. Als afsluiter van de avond én van een week hard werken, lieten we wensballonnen op wat de kers was op de taart.

Uno para todos, todos para uno

Dag 8

Alweer vroeg uit de veren om nog een dagje de handen uit de mouwen te steken. Vandaag ondervonden we een beetje weerstand van de mannen uit de wijk. Ook al hadden de vrouwen het tuintje helemaal voorbereid, toch wilden de mannen des huizes uit het project stappen. Dit was best erg voor de vrouwen die al veel tijd en moeite staken in het voorbereiden van het project. Na het middagmaal werd er in de comedor aan een stevig tempo verder geschilderd en trokken er anderen terug naar het laatste tuintje van de dag, waar hun een vers drolletje te wachten lag. We schaarden al onze moed bijeen en gingen gewapend met onze schupjes het tuintje te lijf. Om vier uur zat de werkdag erop en bezochten we de ludotheek van Pirwalla Pirwa. De kinderen kunnen hier na schooltijd begeleid hun huiswerk maken en na het leren kunnen ze dan in de speelzaal ontspannen. De kinderen waren superblij met het nieuwe speelgoed dat we ingezameld hadden. Na een vrolijke "Samson & Gert"-busrit en een snelle douche, stond er een Oldtimer voor de deur! Deze bracht sommigen (anderen moesten met het busje) naar het fonteinenpark. Hier genoten we van een spetterende licht- en watershow waarna we onder de pergola onze tanden in een homemade hamburger konden zetten. Een lichtgevende watertunnel leidde ons naar een waterdoolhof, waar Paulien (en anderen) trachtte(n) een douche te nemen. Na de waterpret en nadat de meerderheid als natte honden door het park had gelopen, kropen we terug in ons mandje. Woef!

Dag 7

Uitzicht onderweg naar Casa Blanca, overal woestijn !!!

De Pachamanca bij aankomst.

 Het openen door alles stelselmatig terug te verwijderen.

Even later kwamen eerst de bonen, daarna de aardappelen en als laatste de kip naar boven. 

Dit zijn 2 van de 1000 cavia's die het hele systeem draaiende houden.

Compost

De biodigestor zorgt voor de aanmaak van biogas.

Dit biogas kan worden omgezet in stroom of gebruikt worden voor een gasvuur.

Hmmm ...

Weer om 7u onder de wol uit, een stevig ontbijt en hup het busje in. Bijna voltallig vertrokken we naar El Paraiso. Oeps, eentje vergeten, gelukkig hadden we het snel door.
Aangekomen in El Paraiso, stond er ons een korte werkdag te wachten. Na enkele uurtjes goed doorwerken in enkele tuintjes, vertrokken we met enige vertraging richting Casa Blanca samen met een deel van de Peruviaanse jongeren. Het was zoals gewoonlijk een hobbelige busrit, maar wel zeer gezellig.
Daar stond ons middagmaal al klaar. Of toch niet. Het zat nog onder de grond. We aten namelijk Pachamanca, een typisch gerecht dat onder de grond bereid wordt.
Erna kregen we de eer om naar de twee gepassioneerde oprichters en eigenaars van dit biologisch project te luisteren. We genoten van een rondleiding doorheen hun prachtige tuin, maar liefst 1ha groot. Maar het draaide er niet enkel om deze gevarieerde tuin, maar het bewust maken van jongeren dat zelfvoorziening en natuurbeheer hand in hand kunnen gaan. De 1000 cavia's leveren mest , een belangrijk onderdeel in het maken van biogas.
Als afsluiter, trakteerde Lieve ons op een zelfgemaakt ijsje en kropen we weer gezellig samen in de bus.

Dag 6

 Het eindresultaat van vandaag ...

 danseeennnn

Hard labeur eist zijn tol ...

Alweer een dag van hard labeur. In tegenstelling tot gisteren, speelde de zon ons vandaag wel parten. Het werd een zware voormiddag: felle zon, vermoeiend werk en dorst (veel dorst). Rond de middag klauterden we langs de`"trappen" en zandweggetjes naar beneden voor het middageten. Een voedzame maaltijd van rijst, broccoli en patatjes werd door iedereen vlotjes naar binnengespeeld. In de namiddag deden we hetzelfde als gisteren en splitsten we ons op in 2 groepen: een groep koos voor het creatieve, de andere voor het harde werken.

Dag 5

Lizzie samen met Karla, de grote trekker van het tuintjes project in El Paraiso. Zij is echt te bewonderen want de gezinnen motiveren om aan een groententuin te beginnen is echt niet makkelijk!!! Volhouden,Karla!

Zo zien we er allemaal uit na een dag werken in de stoffige tuintjes  ;-)

Een vierkantenmetertuin met centrale waterbevoorrading vanuit een doorprikte plastic fles. In elk vakje kan 1 groentensoort groeien.

Een piramidetuintje

Een tuintje wordt met schaduwdoek omheind om honden buiten te houden. Die lusten de compost ook!

De muurschilderingen tonen hoe onze en de lokale jongeren de toekomst zien.

De tweede zware werkdag.
We hebben 1 vierkante meter-tuintjes en piramidetuintjes aangelegd bij de Peruaanse gezinnen in El Paraiso, oefening baart kunst. Ook de lokale jongeren staken de handen uit de mouwen en samen kregen we er 8 klaar van de 33 tuintjes die er op het programma staan. Na wat arbeid verdienden we wel een heerlijke maaltijd. Knapperige groentjes op een bedje van rijst en gekruide kip kon iedereen wel smaken. Na deze maaltijd splitsen we ons op in twee groepen. De ene groep gingen de tuintjes afwerken. De anderen kozen voor de creatieve uitdaging, en startten met de muurschildering in de commedor. Uitgeput, met stof achter onze oren, keerden we weer terug naar ons hostel.

Dag 4

Vandaag hadden we een dagje rust door de verkiezingen. `s Morgens hebben we contact gehad met het thuisfront en wat Peruaanse geschiedenis op gedaan van een oude Peruaan. Vervolgens zijn we naar een echte Incamarkt gegaan waar iedereen wat aankopen kon doen, waarna we gingen picknicken 'a la playa'. We keerden terug naar huis met een grotere (en oudere) bus van het openbaar vervoer. 's Avonds gingen we eten samen met Emma van onze school en haar vader.
Kortom het was een spetterende dag!

Bis: Nu gaat het enkel nog tussen Keiko en Ollanto, kiezen tussen extreem-links en extreem-rechts.

Dag 3

Vandaag vertrokken we voor de eerste keer naar onze werkplek in El Paraiso. Maar vooraleer we daar geraakten hadden we al een heel avontuur achter de rug: hobbels en bobbels, loszittende ramen,stoelen en batterijen (stond er wel iets vast?). Toch kunnen we trots zeggen dat we het meest enthousiaste busje van Lima waren, ook al beleefden we de schrik van ons leven door de voorbijscherende busjes, auto`s, microtaxi`s,... die van alle kanten op ons af kwamen. Aangekomen wachtte ons een stevige klim om zo bij ons eerste tuintje aan te komen. We maakten twee voorbeeld tuintjes samen met de kinderen van de wijk. Enkelen moesten helaas al afhaken want de tourista sloeg toe. Zij kregen de eer de erg originele plaatselijke toiletten in te wijden. (foto volgt later). Na het harde werk werden we vriendelijk uitgenodigd in de lokale comedor (=gaarkeuken) . Daar werden we uitvoerig bedankt in de ellelange speeches van lokale autoriteiten, waarna het feest losbarste. Op het ritme van de lokale muziek begonnen we spontaan te dansen met ieder een kleintje om het middel. Hierna hadden we natuurlijk honger en konden we genieten van Pachamanca, een typisch Peruaans gerecht waarbij verschillende soorten aardappels, kip en bonen samen gestoomd werden tussen hete stenen. Het afdalen van de berg werd begeleid door het onafgebroken `Ciao Ciao` geroep van de allerkleinsten. Bij het douchen kleurde het water zwart door al het stof dat we uit de wijk hadden meegebracht. `s Avonds bezochten we een artisanaal marktje om even uit te puffen van onze eerste zware werkdag.

Dag 2

Om de dag te beginnen, zongen we Nele wakker met een verjaardagsliedje ons bewust dat het vandaag zwaar zou worden.
Na een stevig ontbijt met de luxe van vers geperst sinaasappelsap, stapten we in het busje naar Manthoc. (Voor diegenen die niet weten wat deze organisatie inhoudt, zullen we het nog even kort schetsen: Manthoc is een schooltje voor en door kinderen die niet naar een gewone school kunnen gaan omdat het gezin geen budget heeft om dergelijk onderwijs te betalen. Kinderen leren hier al doende in plaats van, zoals wij, gewoon aan de schoolbanken.) Eens aangekomen, werden we hartelijk ontvangen door zowel kinderen als de organisatoren. De kinderen waren heel erg enthousiast en dadelijk bereid om samen de handen in elkaar te slaan om heerlijke gebakjes te maken. Daarna was het speeltijd en vertrokken we naar een pleintje waar we na een poosje samen actief aan het voetballen waren. Tijdens deze activiteiten merkten we dat de communicatie, in tegenstelling tot de dag ervoor, heel erg vlot verliep. We hadden vandaag precies geen taal nodig om met hen te kunnen praten.
Na deze activiteiten lag de bal in ons kamp. Het leven van Pasha, een lama uit de Andes, kon wat kleur gebruiken en we beslisten om hem te helpen. Aan de hand van verschillende spelletjes namelijk: kleuren, circus, twister en dans is het ons uiteindelijk gelukt om zijn dag terug wat meer kleur te geven.
Des te langer we er bleven, hoe openlijker ze waren. Ze vertelden over hun dromen en mogelijke toekomstplannen, die gingen van politieagente tot dokter.
De buikjes rond gegeten (heerlijk!), stapten we met z'n allen (?) in een heel klein busje om het huis van een leerling te bezoeken. De reis verliep nogal oncomfortabel maar snel. Wanneer we langs de steile helling scheerden, trokken we gezichten van ongeloof. Miljoenen mensen die op deze manier dag in dag uit door het leven gaan, is voor ons westerlingen helemaal onvoorstelbaar. De mama van Ever was heel erg gastvrij ondanks haar situatie van alleenstaande moeder van 4 kinderen. Ze vertelde ons dat haar leven er helemaal niet rooskleurig uitziet, maar het gezin roeit met de riemen die het heeft. Dat moment, die confrontatie was voor iedereen even slikken. De eerste cultuurshock is binnen.

Dag 1

Na 2 uur vertraging en 14 uur vliegen zijn we eindelijk aangekomen in Lima. De vlucht is goed verlopen. Karlijn, Lizzie, Olivia en Evelien vlogen voor de eerste keer, het viel hun goed mee.

Onze verblijfplaats Casa Serena is zeer mooi. We hebben onze spullen er afgezet, ontbeten en zijn meteen aan de dag begonnen.

We zijn naar een parkje gegaan en hebben er de jongeren van de wijk "El Paraïso" ontmoet. Samen zijn we Lima gaan verkennen. Lima is een stad vol contrasten: arm - rijk,... maar de oude koloniale buurten zijn echt prachtig. Ook is het er veel warmer dan verwacht maar we redden ons wel.

We zijn klaar voor de volgende dagen! Morgen gaan we naar het schooltje Manthoc.

 Plaza de Armas

Onze gastheer Victor en Lizzie

Cerro Cristobal

Groetjes uit Peru!

Groepsfoto(2) - Zaventem

Enkele impressies van het vertrek in Zaventem.
Deze "groespfoto's" zijn wat chaotischer dan de vorige ...

Het inchecken zelf verliep vlot en zonder enige zweem van stress (bij het luchthavenpersoneel tenminste).

Na het afscheidsmoment en het uitwuiven aan de douane, kon de groep op weg naar de gate en onderstaande 'jongen':

 

Om het wachten tijdens de overstap in Madrid te beperken had Iberia echter besloten een uurtje later te vertrekken in Brussel... Rond 20u is de groep dan wel goed en definitief vertrokken!

Over naar de verslaggever ter plaatse voor impressies van de reis en aankomst !