Dag 2

Om de dag te beginnen, zongen we Nele wakker met een verjaardagsliedje ons bewust dat het vandaag zwaar zou worden.
Na een stevig ontbijt met de luxe van vers geperst sinaasappelsap, stapten we in het busje naar Manthoc. (Voor diegenen die niet weten wat deze organisatie inhoudt, zullen we het nog even kort schetsen: Manthoc is een schooltje voor en door kinderen die niet naar een gewone school kunnen gaan omdat het gezin geen budget heeft om dergelijk onderwijs te betalen. Kinderen leren hier al doende in plaats van, zoals wij, gewoon aan de schoolbanken.) Eens aangekomen, werden we hartelijk ontvangen door zowel kinderen als de organisatoren. De kinderen waren heel erg enthousiast en dadelijk bereid om samen de handen in elkaar te slaan om heerlijke gebakjes te maken. Daarna was het speeltijd en vertrokken we naar een pleintje waar we na een poosje samen actief aan het voetballen waren. Tijdens deze activiteiten merkten we dat de communicatie, in tegenstelling tot de dag ervoor, heel erg vlot verliep. We hadden vandaag precies geen taal nodig om met hen te kunnen praten.
Na deze activiteiten lag de bal in ons kamp. Het leven van Pasha, een lama uit de Andes, kon wat kleur gebruiken en we beslisten om hem te helpen. Aan de hand van verschillende spelletjes namelijk: kleuren, circus, twister en dans is het ons uiteindelijk gelukt om zijn dag terug wat meer kleur te geven.
Des te langer we er bleven, hoe openlijker ze waren. Ze vertelden over hun dromen en mogelijke toekomstplannen, die gingen van politieagente tot dokter.
De buikjes rond gegeten (heerlijk!), stapten we met z'n allen (?) in een heel klein busje om het huis van een leerling te bezoeken. De reis verliep nogal oncomfortabel maar snel. Wanneer we langs de steile helling scheerden, trokken we gezichten van ongeloof. Miljoenen mensen die op deze manier dag in dag uit door het leven gaan, is voor ons westerlingen helemaal onvoorstelbaar. De mama van Ever was heel erg gastvrij ondanks haar situatie van alleenstaande moeder van 4 kinderen. Ze vertelde ons dat haar leven er helemaal niet rooskleurig uitziet, maar het gezin roeit met de riemen die het heeft. Dat moment, die confrontatie was voor iedereen even slikken. De eerste cultuurshock is binnen.